Πριν από κάποια χρόνια αναγκαστήκαμε όλοι μας να μπούμε σε mode κρίσης. Να αλλάξουμε την ζωή μας ξαφνικά, και να μάθουμε να ζούμε με πολύ λιγότερα, όχι μόνο σε επίπεδο πρακτικό αλλά κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τα συναισθήματα μας. Μάθαμε να περνάμε τις μέρες μας εγκλωβισμένοι μέσα στον θυμό, τον φόβο, την απογοήτευση και την ανασφάλεια, με την γνώση πως τα όνειρα μας δεν μπορούσαν πια να μας πάνε ψηλά και μακριά και πως τα σχέδια μας για να ευοδωθούν – αν ήταν να ευοδωθούν- θα χρειάζονταν πια την πολλαπλή προσπάθεια.
Μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις για να επιβιώσουμε σε όλα αυτά που αγαπούσαμε, που είχαμε συνηθίσει, που θεωρούσαμε δεδομένα. Χάθηκαν τα χαμόγελα για καιρό, έπεσαν οι μάσκες που είναι εύκολο να κρατηθούν όταν όλα πηγαίνουν – ή δείχνουν να πηγαίνουν- καλά, χάλασαν σχέσεις, γάμοι, παρέες, κατέρρευσαν δουλειές, μεγάλωσε μια ολόκληρη νέα γενιά χωρίς να βλέπει προοπτική για το μέλλον της.
Η λέξη κλειδί σε όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, είναι το «συνηθίσαμε». Ο μηχανισμός δηλαδή που έχει ο άνθρωπος μέσα του και τον βοηθάει να προσαρμόζεται στις δυσάρεστες συνθήκες για να μπορεί να επιβιώσει των καταστροφών. Ο τρόπος με τον οποίον καταφέρνουμε να πάμε παρακάτω από τα δυσάρεστα, από εκείνα που αλλάζουν τόσο τις συνθήκες της ζωής και της σκέψης μας που αλλάζει και το μέσα μας, για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει.
Και βέβαια, με τον καιρό ο καθένας χτίζει τις δικές του αντιστάσεις. Μετά το πρώτο σοκ, ο ίδιος μηχανισμός μας βοηθάει να σηκωθούμε και να αρχίσουμε να ψάχνουμε τρόπους διαφυγής. Τα μικρά και μεγάλα αυτά τρικ που θα μας βοηθήσουν να βρούμε το φως μέσα στο τούνελ και να κατευθυνθούμε προς το μέρος του. Έστω και σέρνοντας.
Η δική μου αντίσταση, από τότε που ήμουν ακόμα παιδάκι, ήταν πάντα το ροζ. Η αισιοδοξία ακόμα κι όταν όλα γύρω μου έμοιαζαν να καταρρέουν, το παιχνίδι της χαράς της Πολυάννας που έμαθε να διακρίνει το δώρο μέσα σε κάθε δυσκολία, η πίστη στα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν, η απόφαση να βλέπω μέσα στην κάθε μέρα, στην κάθε σχέση, στον κάθε άνθρωπο το καλό κομμάτι αντί για το κακό, η επιμονή να δίνω ευκαιρίες, και χαμόγελα, και αγάπη όπου και όσο περισσότερο μπορώ, το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης για όσα έχω, το πείσμα να σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω, η ανάγκη για το φως που νικάει το σκοτάδι, ακόμα και αυτό που έχω μέσα μου, η βεβαιότητα πως η ενέργεια που δίνουμε έρχεται πίσω σε μας, διπλή.
Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα ροζ, σας διαβεβαιώ. Πολλοί άνθρωποι κατά καιρούς θεωρούν πως είμαι στην κοσμάρα μου ή πως ζω σε περιβάλλον προστατευμένο, και κάνουν μέγα λάθος, αλλά ευτυχώς έχω πάψει εδώ και χρόνια να νοιώθω την ανάγκη να εξηγώ τα πάντα στους πάντες ή να προσπαθώ να αρέσω σε όλους. Και πολλές φορές νοιώθω το ροζ και την ενέργεια μου να στερεύουν, και τότε, συνηθίζω να κάνω νοερές λίστες με όλα όσα αγαπώ και με κάνουν ευτυχισμένη. Τους ανθρώπους πρώτα και τα πράγματα μετά. Και έτσι όπως τα απαριθμώ μέσα στο μυαλό μου, σχεδόν αγγίζοντας ή μυρίζοντας τα, με την γεύση ή την υφή τους να ζωντανεύει μέσα στην σκέψη μου, σαν να γυρίζει ένας διακόπτης ή σαν να ανοίγει ένα παράθυρο, η ψυχή μου γεμίζει πάλι χρώμα και φως.
Οι ψυχολόγοι το λένε “happy place”, εκείνο το μέρος εντός μας στο οποίο μπορούμε να αποσυρθούμε νοερά όταν χρειαστεί για να γεμίσουμε τις εσωτερικές μας μπαταρίες και να ξαναβρούμε την ισορροπία μας. Είναι μια άσκηση ευεργετική που όπως όλες οι ασκήσεις θέλει practice, αλλά που αν μάθετε να την κάνετε δουλεύει μαγικά. Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια και να αφήνεσαι να σε λούσει μια βροχή από αστερόσκονη. Ή σαν να ανεβαίνεις σε ένα μαγικό χαλί που σε πηγαίνει βόλτα πάνω από την πόλη, ή που σε διακτινίζει εκεί που σου έχει λείψει πιο πολύ.
Χτες βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου αλλά ανίκανη να κοιμηθώ, έκλεισα τα μάτια και αφού ευχαρίστησα την ζωή και το σύμπαν για τους ανθρώπους που αγαπάω, και ευχήθηκα με όλη την ψυχή μου να έχουμε πέρα και πάνω απ΄όλα υγεία, άρχισα να ανασύρω από το μαγικό κουτί του υποσυνειδήτου μου όλα τα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω.
Δροσερά σεντόνια μετά από μια μέρα κάτω από τον ήλιο, σε μια παραλία με άμμο και καταγάλανα νερά.. Αντηλιακό St. Barth και spicy crab salad δίπλα στο κύμα.. Και cheesecake με φρέσκιες φράουλες.. Παγωτό καραμέλα αυτό με τα κομματάκια.. Σε χωνάκι όμως, από αυτά τα τραγανά που τρώγονται... Βόλτες στην ανοιξιάτικη πόλη... Φρέσκα λουλούδια στα βάζα. Κίτρινες τουλίπες, πορτοκαλί τριαντάφυλλα, ροζ πεόνιες, πασχαλιές και ανεμώνες. Γέλια ανθρώπων που αγαπώ.. Και αγκαλιές που μέσα τους χάνομαι και αισθάνομαι ασφαλής.. Απαλά υφάσματα το καλοκαίρι και φθαρμένο κασμίρι τον χειμώνα.. Η πρώτη βουτιά του καλοκαιριού με το κεφάλι μου να βυθίζεται στο νερό και να απολαμβάνει την αίσθηση της απόλυτης απόλαυσης ... Τα ηλιοβασίλεματα σε απάνεμες βεράντες, τα αρωματικά μου κεριά , το αναμμένο τζάκι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί τον χειμώνα , οι Ugg boots μου, τα λούνα παρκ και το μαλλί της γριάς, μόνο το ροζ όμως όχι το άσπρο, η Snow Queen με πάγο χωρίς λεμόνι, το pillow spray του Molton Brown για υπέροχα όνειρα, οι Chanel τσάντες, τα σκούρα μου γυαλιά ηλίου όταν οδηγώ, να οδηγώ βράδυ στην παραλιακή και να ακούω μουσική με το παράθυρο ανοιχτό... Ο αέρας να μπερδεύει τα μαλλιά μου, μια ξαφνική φθινοπωρινή μπόρα ενώ είμαι οχυρωμένη κάτω από την κόκκινη ομπρέλα μου, η μυρωδιά της άνοιξης, οι βραδιές με φίλους λατρεμένους, η αγκαλιά του Ιάσονα , το χιούμορ του Πάνου, τα συνωμοτικά βλέμματα, τα φιλιά, η πίτσα με καυτερό λάδι και αυγό, το σωστό ξανθό, τα μαλλιά μου όταν είναι φρεσκοχτενισμένα, η Lemon Tart Body Cream της Laura Mercier, το Angel του Tierry Mugler αιώνες τώρα, τα matte lips, οι γαρδένιες αλλά όχι στα μπουζούκια, μια βεράντα στο Σούνιο, ο Droopy που κοιμόταν μαζί μου τα μεσημέρια, η μυρωδιά από τις λεμονιές έξω από το παράθυρο μου, τα cupcakes και να τα τρώω και να τα φτιάχνω, η ille flotante, η γνωστή φωτογραφία του Νίκου Κουρή, τα αφιερωμένα τραγούδια, το πρώτο Mykonos Confidential, οι φίλοι μου, το Λονδίνο, ο πουρές και το ρυζόγαλο, και τα μακαρόν του Laduree αλλά μόνο τα ροζ και τα κίτρινα, οι πρωινοί καφέδες με τις κολλητές μου, τα καλοκαιρινά βράδια στο Sea Satin, το αχ κορίτσι μου, οι ξαφνικοί έρωτες, τα σήριαλ του Χριστόφορου, το τέλειο μανικιούρ- πεντικιούρ από την Λίνα, το μπικίνι με σπάτουλα, τα αυγά τηγανητά με πατάτες το πιο κορυφαίο φαγητό ever, η σαμπάνια μόνο αν είναι Egly Ouriet ροζέ, τα ροδάκινα, τα girl's nights, τα starάκια μου, οι μαρέγγες με creme double, η λαχανί μου νιτσεράδα, τα καπέλα, τα ταξίδια και οι εκδρομές, τα theme taxis στην Νέα Υόρκη ειδικά τα ινδικά, οι ατζέντες Smythson's με το όνομα μου, το λιλά μελάνι, ο Bob όταν εμφανίζεται στο μέηλ μου, οι παλιές Louis Vuitton βαλίτσες, τα ψηλοτάκουνα Lanvin που δεν φόρεσα ποτέ, το fondue moitier- moitier, τα γουρούνια και οι αγελάδες, οι κορώνες και οι τιάρες, το brioche από το Waitrose το σκέτο όχι με την σοκολάτα, τα ψωμάκια με την ζάχαρη από το Les Merveilleux de Fred, μια βόλτα κάποτε στο Notting Hill, τα βιβλία μαγειρικής, τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα αφρόλουτρα και τα σκούρα βερνίκια νυχιών, η μουσική στο iPad μου, τα αγαπημένα μου περιοδικά, τα βιβλία μυστηρίου, οι ξένες σειρές, τα baos ….
Κάπου εκεί πρέπει να με πήρε τελικά ο ύπνος και ξύπνησα πριν λίγο ξεκούραστη και με λιακάδα. Μέσα και έξω. Όπου έξω είναι άνοιξη, ο κόσμος έχει αρχίσει να χαμογελάει ξανά και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία οπότε θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσουμε όλοι, τα καλύτερα είναι σίγουρα αυτά που θα 'ρθουν...
